Door Brye Cooper (vertaald door Marcel de Jong).
Verhalen uit mijn leven en Martial Arts Journey.
De eerste keer dat ik Senior Grootmeester Ed Parker ontmoette, was op het eiland Jersey in 1986. Mr Parker toerde door Europa en bezocht het eiland voor een week met seminars en promoties. De entourage die Mr Parker met hem had meegebracht bestond onder andere uit Lee Wedlake , Skip Hancock en Dennis Conatser. Als je de seminars bijwoonde was het duidelijk dat iedereen erg onder de indruk van Mr. Parker was en aan zijn lippen hing. Hoewel ik er als blauwe band destijds alles van begreep, bracht de ervaring me nog meer inspiratie en motivatie om door te gaan.
Na een van de seminars was georganiseerd dat Mr. Parker en zijn entourage later op de avond de Jersey Kenpo studenten zou vergezellen voor drankjes en hapjes in de bar van een plaatselijk hotel. We wachtten op Mr. Parker, en toen hij aankwam deed iedereen zijn best om goed voor de dag te komen, en voelde zich enigszins ongemakkelijk. We zaten allemaal in een grote cirkel met Mr. Parker in het midden en niemand wist echt wat te zeggen. Mr. Parker probeerde het ijs te breken door het vertellen van een grap waar we allemaal om lachten of het nu grappig was of niet, maar daarna werd het weer stil. Er was een jonge knaap uit Glasgow (Scotland) aanwezig genaamd Paul, een gele band die pas kort geleden met Kenpo was begonnen. Paul was een klein mannetje, was ongeveer 21 jaar oud en sierde zijn jongensachtige gezicht met een volle baard. Plotseling stond Paul tot onze verbazing op uit zijn stoel met een glas bier in de hand en ging naast Mr. Parker staan. “Hey Eddie”, zei hij in zijn Schotse accent. Ik weet nog een goeie voor je. Shock en Horror! Hey Eddie! Wat dacht hij, dat hij op die manier Mr. Parker kon benaderen? Mr. Parkers gezicht straalde met een grote glimlach en hij boog zich naar Paul en zei “Laat horen dan”. Paul vertelde hem een echt schuine grap waar ieder van ons, samen met Mr. Parker schaterde van het lachen. Nu was het ijs echt gebroken. Wat ik van dit moment geleerd heb is dat we allemaal gelijk zijn en allemaal op dezelfde spirituele reis. Mr. Parker wist dit en ik geloof dat hij het meest op zijn gemak was wanneer hij werd behandeld als een gelijke. Ik herinner me deze les tot op de dag van vandaag.
Als je ervoor kiest om iemand op een voetstuk te plaatsen zullen ze op je neerkijken. Die neerwaartse blik beïnvloedt je eigen opwaartse traject negatief. Denk nooit minder van jezelf of je positie en pas je nooit aan aan diegenen die je positie en je zijn ontkennen en kleineren. Respect waar om gevraagd wordt is corrumperend en niet verdiend en heeft dus geen waarde.